Yazmak, durgun göle bir taş bırakmak...

" Burada yağmur yağıyor    Aralıksız yağıyor günlerdir    Ama sen yine de şemsiyeni    Almadan gel ilk otobüsle  " Kışın gelen yağmur gibi,öyle bir gel ki kışı getiren yağmur ol umutlandır... Ve " Öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.   Sessizce ağladığım anları kimse çığlık çığlığa hıçkırıklara dönüştürememiş olsun." Gel işte şiir gibi gel,sabah gibi gel,bahar gibi gel.. Ne bileyim işte yavrusu gibi bir ceylanın ya da göç mevsimi gibi göçmen kuşların. Balıkçının ağına takılmasını umduğu denizkızı gibi ya da limanını özlemiş bir gemi gibi. Tünelin sonundan göz kapaklarıma yansıyan ışık gibi gel..                                                 Ki ihtişamından ödün vermeyen,İstanbul gibi gel ! *** Bu nüsha tüm gelmeyenlere ve/veya geç kalanlara !

“Her sabah bi gün doğarken bi günde eksilir ömürden…” diyerek bitiriyorum bu yılı,her zamanki gibi ama daha içi dolu gidiyor bu yıl. Çok şey getiren çok şey götüren bir yıldı. Getirdikleriyle götürdükleri arasındaki ilişki 1kg pamukla 1 kg demir arasındaki ilişkiden farksızdı ama bir şey öğretti bana; “Gitmek sadece bir eylem değildir !” i ve hep yüzüme vurdu bu yıl. Şimdi sende gidiyorsun “özletecek seni bu yağmurlar” diyemiyorum çünkü seni özlemekten çok yeni yılın gelmesinin heyecanındayım ben kusuruma bakma 2013,tüm gidenler gibi sende temelli gideceksin benden sıkıntı yok o yüzden. Zaman’ın mahurluğuna inat düşlerimiz var bizim, yürüdüğümüz yol ve bu yolda gördüklerimiz görmeyi istediklerimiz, tanıştıklarımız tanışacaklarımız, umut barış güzellik… Her zaman olmasa da bunları umuyor olmak değil miydi bizi zamanın içinde bir yaprak gibi ordan oraya savuran. Çayın içimizi ısıttığı anlar çokken kaynar sunun dahi bizi ısıtamayacağı anlar da vardı. Düşler vadisinde yürüdüğü