Duman...
Bir duman gibi dağılıyorduk gecenin karanlığında, gelmeyen baharı bekleyerek ısınmaya çalışıyorduk, gelmeyenlerin soğukluğu içimizde… Sözcükler düğümleniyordu boğazımızda Birsen abla bizim yerimize diyordu ki “ şarkının nakaratında seninle olmak”, ne uzaktı değil mi, bırak nakaratı ismini bilmiyorduk o şarkıların, nitekim güceniyordu gitarist bize, eşlik edemedik diye, o eşsiz sözlere, evet evet biz yazsak anca bu kadar… Sonra kaybolup gidiyorduk sololarda, gözümüzü açtığımızda dumanlar yükseliyordu sanatçının ellerinden ve bir kez daha ... ! Akıyordu zaman uzak - orda olduğundan şarkıdaki davulun tadı kadar emindim - ve mavi - denizdeki gölgesini kıskanan gökyüzününküyle yarışır- bir ırmak gibi, lakin bir o kadar serin başucumda. "Vakit kovalar yaşamları..." diyordu, gelmesi zor olsa gerek olunan yerlerden, çağırırken yorulan sesler,ki sesler yollarda kaybolup gidiyordu varamadan… Sonsuzluğa besteleyip geceleri, kurup zamanı boşluğa kalkıp gelmek istercesine