Yazmak, durgun göle bir taş bırakmak...

Üşüyorum… Sanırım kendimi bildim bileli üşümek fiilli cümleler hep kurdum ne yazık ki kurmaya da devam edeceğim. Çünkü içim hep üşüyor, yokluktan üşüyor, özlemden üşüyor, dünyadan üşüyor,van dan üşüyor, sokaktan üşüyor, gözlerden üşüyor, çocuklardan üşüyor, ölüm üşütüyor içimi, uzaklar üşütüyor… “İnsanlar aynı dilde güler”miş ya bence insanlar aynı dilde üşür ve aynı dilde ağlarlar. Gözlerinden akan yaşların rengi de dilide yoktur, tıpkı ölümün olmadığı gibi… Yavaş yavaş kavrulan sokaklarda uzakların düşlerini kurarak büyüdük. gözlerimiz hep olmayışları aradı, bakışlarımızda hep olacaklar vardı ama baktığımız yer hep uzaktı. bu yüzdendi bilinmez ülkelerden gelecek anka kuşlarını büyütmek düşlerimizde halbuki bembeyaz güvercinler uçururduk ya hep özgürlüğe… Ağız dolusu gülmelerimiz olmadı hiç, her gülüşümüzde var olan burukluk yeryüzünün sınırsız ve acımasızlığıyla paraleldi. Paralel evrenlerimiz yoktu paralel sevdiklerimiz vardı, üşüyen her çocuk soba yanında patates

Yaşamak, boğazına düğümlenmesidir sözcüklerin aslında… Bahsettiğim susmak gibi bir şey değil aslında, en temelde söyleyememek. Uzunca gecelere kapıları açıp, güneşli günlerde yağmuru özlemekte bundan ötürü sanırım. Kar yağsın istemesek de hiçbir zaman, aslında kıştan önce sonbaharın yaptığı işte kar yağdırmaktı ruhumuza. İmkansızların imkan halini alması o yüzden baharda daha bir mümkündü sanki ya da hep inanmak istediğimiz mevsimlerin, evrenin, bize bir şeyler getireceğiydi bu yüzdendi baharda da Kasımda da aşkın başka olması ama sevenler gününün kışta olması. Ama dedik ya imkansızlar uzak, uzaklarsa hep güzeldi. Güzel kaldı bize boğazımızdaki düğüm. Şairlerin yazdığı şiirler mevsim kokarken, yazamadıklarıdır aslında sevgi kokan, uzak kokan. Kaç yüzyıldır kağıt ve kalemin seviyeli ilişkilerinden doğan şiirleri okuyoruz ve kaç yüzyıldır bu ilişkinin ileriye gittiği yerdeki sevgilerden bi haberiz. Ve habersiz kaldığımız şeylerin yanında aslında o ilişkiler birer muamma. Şeker