Yazmak, durgun göle bir taş bırakmak...

Uzaklar hep güzeldi,güzeller hep uzak,sonra ortaya bilinmezler çıktı.Uzaklar uzaklaştıkça güzelleşti,güzellerde böylece hep uzakta kaldı.. Varolmakla ilişkiliydi herşey ya da hiçbir şey çokta uzak değildi yok olmaya, bu yüzdendi yakınların dahi uzaklaştığı bir dünyada uzakların hep ulaşılmaz olmasının normalleşmesi. Gülünçtü belki iletişimin sağlanabilirliğinin bu kadar yaygın olduğu bir çağda, iletişememek kavramı. Her lahza elimizden düşmeyen oldukça akıllı cihazlar meydana çıkmışken bizlerin bu kadar uzak olması akıl kârı mıydı? Yok be aslında çok normaldi sizce bu, çünkü sizin değer tanımınıza ne ben sığmıştım nede bendeki değer kavramından aldığınız nasip size yetmemişti ya da ben yetirememiştim. Hep diyorum ya uzaklar hep güzel gelmekte bana, bize. Bundan ötürüydü işte iletişimsizliğin sizce normal karşılanması. “Zaten birşey olmaz, ne olacak ki söylemesem, işim vardı…” gibi algılardı ya şekillendiren çünkü iletişim sonradan gelirdi karşı tarafa gitmesi zaman alırdı ya ç

Uzun yollara çıktığımız bir yolculuktu belki hayat ama ne önemi vardıki çocukken... Tek isteğimizin çikolata şeker yemek olduğu bir dünyamız vardı en büyük korkumuz annemizin bize şeker vermemesi ya da şeker bitti, çikolata evde yok denmesiydi. En sevdiğimiz oyuncaklarımızla kurduğumuz yeni dünyalar vardı, bu dünyalarda mutsuzluğu bilmezdik mutluluğu da çünkü gülerdik hep ama ağlamayı bilirdik anne terliklerinden, bize hep öğretilerle yaşadığımız günlerde öğretilerin işe yaramadığı hayal dünyamızla karşılaşırdık, bisikletlerimizle gezebileceğimiz dünyalarımızın yanında hep bir uçma hayalimiz vardı ve bundandı uçurtmalara olan bağlılığımız gökyüzünü gezip bize anlatsın diye salardık ipin ucunu ama hep kısa kalırdı gitmek istediğimiz yerden, her kelimenin büyüklerde çağrıştırdığı anlamdan çok farklı anlamları vardı lügatimizde; onlar kar yağıyor deyince kapıları kapatırken biz kar topu oynamaya dışarı koşardık zira yasaklar hep çekici gelmişlerdi bize bu yüzdende ziyadesiyle fazla