Ufak da olsa...

Bir fidan dikmiştim kalp bahçemin en güzel köşesine,
Ufak şirin loş bir sahil kasabasının göz alıcı maviliğinde,
Ufukta sararan güneşin altında sulamanı bekliyordu,
Oysa....

Kış griliğimiydi seni getiren bana,
Yoksa İstanbulun göz alıcı gün doğumu mu?
Peki hangisiydi Ufak da olsa fidanımı koparan,
Alcak bir el eli mi yoksa senin saf kalbin mi?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hoş gelişler ola eyyy 2019!

Resim
2016'ya itafen 2015'de yazdığım bir cümleyi bırakayım: " Zaten dertleşemem seninle zira sen de çok hızlı gideceksin. Zaman aceleci, telaşlı bir çocuk; yaşatmadan kendini alıp gidiyor, ortalığı darmadağın ederek." 2018 çok öyle darmadağın bir yıl değildi. Ülke ve dünya gündemini saymazsak elbette. Oralara dair, bir önceki yazı bir kaç şey söylüyor. Söylemeye de devam edecek. Burada biraz ve çokca güzelliklerden bahsedelim. Eee hasretiz sonuçta, gelecek güzel günlere. Önceleri çok düşünürdüm, hala da düşünürüm vakit buldukça, nasıl bir şey şu güzel günler diye. Bunun cevabını kendimce arayarak geçiyor günler. Sanırım bulmaya en yaklaştığım günler bu senedeydi. Ve yine sanıyorum bu günlerin sayısı hayatımızın geri kalanında gittikçe artacak. Belki de büyüdükçe daha küçük güzellikler üzerimize bulaşacak. Şairin dediklerini de aşağıya bırakıyorum: 2018, Geldiğin gibi gitmediğin için teşekkürler. Zira bir çok benzemezden bir benzeyen çıkaracak seneler... Götür
Devamı

Mesafeler...

Resim
Çok şey var aslında anlatamadığımız değil mi, anlatmaya çekindiğimiz, düşünmeye korktuğumuz, söylemeye dilimizin varmadığı, yaşamayı sadece hayal etmek istediğimiz… ne çok şey var adına uygun sıfat bulamadığımız ya da adını koyamadığımız.. Bazı anlar kimseye anlatmadıklarınızı haykıran şiirler okur, şarkılar dinleriz, çoğu zaman da bu şiir ve şarkılara kapılıp hayallere dalarız… Ama şiirlerin sonunun olduğu, şarkıların melodilerinin bittiği gibi, bu hayallerinde bir sonu ne yazık ki hep mevcut... Tekrar çal tuşu yok şarkılardaki gibi veya şiirler gibi tekrar okunmaya müsait değiller. Sanki kimsenin bilmediği, kimsenin görmediği bir düğmesi varmışta basınca patlamış gibi paramparça oluveren hayaller… Kendimizi korumaya çalışıyoruz yasaklara, tuzaklara, uzaklara sığınarak, yaşanmışlıklarımızın ağırlığından yaşayabileceklerimizin önüne set çekiyoruz-tam da burada küçük bir sır “suyun önüne set çekerken bir gün o suyun setten taşabileceğine dikkat ediniz efenim- nedeni hep muamma..
Devamı

Olamayışın öyküsü...

Resim
Bir gidişte saklıydı herşey… 
İnsanın susmasıyla başlayan
 Susuşla devam eden ve bitişi olmayan hiçbir zaman..
 Çözümsüzlük,mana yüklenmiş hali bu durumun
 Peki ya nedeni…
 Yine derin bir iç çekişin peşi sıra gelen,ağır susuş..
 Çayı yudumlarken ısınmasıydı içimizin,
Vapur geçerken üşüşmesiydi martıların,
 Ya da yağmurdan sırılsıklam bir köpeğin sığınacak yer aramasıydı,
 Usul usul dinmesiydi yağmurun kulaklarımız da bıraktığı müzikalin..
 Herşey bitişe ve olmayışa işaretti,
 Issız bir cuma günü,sessiz sahillerde.
Yokluktu uzanılan her şey,uzaktı gidilecek her yer,
 Durup düşünmek gerekirdi tüm varışların nedenini…
 Ve sonra ıslanırdık sokaklardan,koşarken damlalar meydanlara..
 İrkilirdik haykırışıyla sonsuz maviliğin..
Tesellisi otobüs durakları olurdu gözyaşlarının
 Üşüyen bedenlere bir kıvılcımdı köşe taşlarına kurulan tezgahlar
 Üzerime bir ağırlık düştü a. gözyaşıyla yüklü ceketimden olsa gerek..
Değiştiremiyorsun düşmesini göz yaşlarının,kalmasını gideceklerin,dönmesini varmışla
Devamı