Sonsuz Karanlık

Yine kendimleyim öyle boş öyle sessiz öyle derin..

Biliyor musun ben hep ağlarım bazen gülerim ama o gülüşler nefesin durması gibidir nefes almak ağlamakta gizli yani.

Üşürüm çoğu zaman,gözlerim acır yüreğim acır,susarım zızlar dururum kendi boş karanlığıma,sesimi duyan olmaz,sessizliğimi anlayan olmaz...

Biliyor musun ben bazen gülerim,

O gülüşlerimde aşk saklıdır işte hani şu kimsenin bilmediği, bulamadığı..

Görmezsin duymazsın bilemezsin sadece hissedersin o diye biri yok, o kimse hiç kimse...

Sonra sanki dünya da ki tüm bokluğun sebebinin o olduğunu düşünürüm.Sanki ölen çocukların,açların,acı çekenlerin,sevgilisinden ayrılmışların,özleyenlerin hatta ve hatta sarılamamanın sebebi "o"ymuş gibi küfrederim(içimden;) ),kulakları çınlamaz gözleri seğrimez çünkü yoktur o..

Kaç defa söyleyeceğim daha hiç bişeyin sebebi değil o, ama herşey ona sebep...

Belki gelse mutlu olmayız mutsuzluğumuzu paylaşırız,ağlarız belki gelse,o ölen çocukların mezarı başında hemde, gezerek ağlarız...

La biri birine ağlamaya mı gider dediğinizi duyar gibiyim haklısınız ne diyeyim ama işte buyum.

Yine nerden estiğine gelince gerçek hayattan bağımsız dizi yapsınlar istiyorum bizi hayal dünyasına kitlesinler,ki şuana kadar son bi tane kalmıştı benim için ama artık oda yok sanırım. Diziler filmler dahi uzaklaştıramıyor kendini bu soğuk bu acımasız bu acınası hayattan...

Sanmayın sakın ha mutsuzum hayır, hüzne alışalı çok oldu sadece bazen yazmak geliyor içimden, öyle uçsuz bucaksız bir okyanusa açılmak gibi,kelimeler denizinde kaybolmak istiyorum,boğulmak belki...

*PS:Ama sen yine de gel alışılmışlıklarımı sil götür benden,ben öyle güzel alışırım ki sana, sen bile yabancılık çekmezsin senli dünyamda...

Çünkü;